Dwingen, onder druk zetten, stressen en straffen klinken ouderwets en achterhaald. Geen van deze woorden wordt geassocieerd met iets constructiefs – integendeel, ze roepen automatisch negatieve gevoelens en gedachten op wanneer we ze horen, lezen of ervaren.
Toch zijn er mensen die deze woorden dagelijks in daden omzetten in een poging om iets op te bouwen of te creëren. Voor mij is dat een raadsel. In mijn ogen breken deze woorden iets af wat er al is – ze bouwen zeker niets op.
In mijn wereld is het niet alleen belangrijk dat we communiceren of informeren, maar vooral hoe we dat doen. Hoe kiezen we ervoor om onze boodschap over te brengen of iemand iets mee te delen? Welk gevoel wil ik bij de ander oproepen – of het nu gaat om communicatie, waarbij meerdere individuen betrokken zijn, of om informatie, waarbij het enkel gaat om het delen van een feit?
Als het om communicatie gaat, vind ik het belangrijk om eerst de vraag te stellen of ik überhaupt wil dat de ander reageert – met andere woorden: of ik wil dat diegene deelneemt aan het “gesprek”, zodat het daadwerkelijk een dialoog wordt. Als dat niet het geval is, dan gaat het om informatie. Deze twee vormen worden vaak met elkaar verward.
Communicatie vereist betrokkenheid en respons. Wanneer ik communiceer met mijn paard, wil ik dat het mij een antwoord geeft. Met andere woorden: er moet een reactie komen, en die reactie is altijd correct in relatie tot wat ik heb gecommuniceerd. Input genereert output.
Informatie is meer een mededeling. In de relatie met een paard kan dat betekenen dat ik het vertel dat we hier gaan lopen en niet ergens anders. Dan gaat het erom hoe ik die informatie overbreng, zodat het paard niet alleen bereid is om deze route te volgen, maar dat ook doet met vertrouwen.
Terug naar dwang, druk, stress en straf. Ik geloof dat de meeste paardenmensen in de kern het beste voor hun paarden willen, en hopen dat het leven met hen goed is voor alle betrokkenen. Maar ik denk dat we soms te veel doen zonder na te denken over hoe we onze boodschap overbrengen en wat het doel ervan is. We vergeten hoe onze signalen kunnen worden geïnterpreteerd en welke onuitgesproken woorden in de lucht blijven hangen. Hoe wordt dat wat ik probeer over te brengen opgevat? Welk gevoel blijft er achter bij mijn gesprekspartner of teamgenoot?
Hoe zou ik zelf reageren als de rollen waren omgedraaid?
(Dit blogartikel is met AI vertaald. We doen ons best voor nauwkeurigheid en duidelijkheid, maar enkele nuances kunnen anders zijn. Bedankt voor uw begrip.)
